Bu konu sadece bende mi mevcut ciddi manada merak ederim. İlk tanıştığım insanlarla ilk zamanlar çok güzel sohbetler ederek normal saygılı bir diyalog kurabilirken karşı karakterin özüne inmeye başladıkça birden tiksinme hissi geliyor. Kime dair umut beslesem sonra boşa çıkıyor. İnsan fıtratı birilerine güvenmek istiyor dost olmak istiyor ama bir yere kadar gidiyor bu. Çok uzun süren dostluklara sahip insanlara imrenirim. Ya da ilişki sahiplerine. Mesela bir kadın ile yeni tanıştığımda veya ilişkimiz başladığında ona karşı beslediğim güven ve umut zaman geçtikçe sanki tahribata uğruyor. Ve yapılan yanlışı affedemiyor silip atıyorum. Elimde değil. Saygı kavramı kalmamış sanki insanlarda ben mi yanlış düşünüyorum sizce ?