Ama insan başka dillere saygıyı kaybettiğinden beri bütün diller nefret için dökülür oldu. Çocuklar hariç . Ve nefret, kin insan için olmayan, olmaması gereken tek kavram. Çocuklarımızı da nefretledik.
Öyle bir zamandayız ki çocuklar bile aşırı hırs yüzünden nefretle büyüyorlar daha küçük yaşta "Annen mi Baban mı?" sorusuyla bile onlara seçimleri aşılıyoruz. Bir şeyi seçmeleri gerekmiş gibi gösteriyoruz. Her şeyin daha fazlası için çabalıyoruz oysa elimizdeki için bile hiçbir şey yapmıyoruz. Bırak yabancıları ey Asım'ın Nesli nerdesin hanii?
İnsanlar kendi konuştukları dil dışında konuşulan dilleri de kabullenmemekte ısrar edip, yaşamı da o azınlık saydıkları kesime dar etmeye başladıklarında nefret doğdu. Hem de anlayışsız ve sorgusuz bir nefret.